NAMA ANGGOTA XII AK 3 :
1. Nurfida Yunda A. (16)
2. Nurma Dwi P. (17)
3. Rahmawati Dewi (27)
4. Rani Hertami (28)
MBAH WONGSO
Esuk kuwi, Mbah
Wongso uga katon menyang sawah gowo katon kelip-kelip amarga ing slempitane driji ana mawan, mawa roko klintingane
dewe wektu kuwi Praja lagi nyapu latar
sing kebak godong jambu.
Praja : “Mruput mbah! Tindak saben?”
Mbah Wongso : “Genah gowo pacul mosok arep jagong!”
Mbah Wongso
senajan wis tuwo nanging isih seneng
guyon.
Praja :
“Panjenengan niku nggeh aneh, mbah. Nek
kula mboten aruh-aruh mengke diarani cah enom mboten ngerti unggah-ungguh”
Mbah
Wongso : “O… yo wes, bener le, la kowe
gek nyapu?”
Praja : “Mboten mbah niki nembe
dhahar!”
Mbah
Wongso : “Dhahar gundulmu kuwi, lakok
malah mbales”
Tekan sawah
Mbah Wongso nyelahne pacule, dheweke
terus nyawang tanduran pari sing wis merkatak, Mbah Wongso mbabati suket sak kiwo tengene tanduran pari. Undakara jam 9 esuk
Sumirah anake wadon katon gowo sarapan rantang tumpuk, duuwur dewe isine tahu tempe karo lalapan sambel kemangi, tumpukan kapindo isine sego sing isih anget la pulen , tumpukan isor dewi isene jangan asem kang jagunge mambang ngawe-gawe lan wedang teh sing legi, panas, tur kentel. Banjur kuwi Mbah Wongso lungguh
Sumirah : “Sarapan rumiyin pak !”
Mbah Wongso : “Kene nduk, kebeneran banget wetengku wes kluruk.”
Sumirah : “Wau sak
derenge tindak kapureh sarapan riyen mboten purun, wong inggih sampun mateng
sedanten”
Banjur Mbah Wongso
lan Sumirah leren ana ing gubuk reyot sing angine semilir-semilir, parine katon njoget amarga kasebul angin. Bar dhahar Mbah Wangsa terus ngunjuk wedange kalajengaken udud.
Sumirah : “Pak nek
saged mboten sah udud mawon, cobi jenengan maos
ing nggen bungkus rokok niku,
MEROKOK DAPAT MENYEBABKNA KANKER”
Mbah
Wongso : “Rak dapat menyebabkan jarene
Pardi wingi kae, dapat menyebabkan kuwi tegese ora mesthi, isa ora ya ta?,
jarene nek wong-wong ora ngrokok pabrik rokok bisa bangkrut, karyawane pada
nganggur, mbako ora payu, petani mbako klenger, pemerintah ora nompo pajeke,
jarene pajek soko rokok paling gede nduk? Lho, piye aku ngrokok iki lak mbantu
pemritah to?”
Sumirah :
“Panjenengan niku nek diaturi mesthi ngeyel, mengke nek gerah paru-parune mang
ngraosake piyambak!”
Ora
let suwi sak rampunge mbah wongso dhahar
saka wetan katon wong loro lanang wadon
numpak motor nyedak marang lungguhe mbah wongso. Wong luru mau terus nyelehne
helm e terus nyalami mbah wongso lan Sumirah.
Wong
Wadon : “Nyueun pirsa, ingjajng nggarap
sabin niku sinten mbah?”
Mbah
Wongso : “Kula!”
Wong
Wadon : “Panjengan sewa sabin niki
dateng sinten?”
Mbah
Wongso : “Lho, nyewa pripun sampeyan
ampun golek perkoro, niki saben kula, kula tumbas sampun sedoso tahun
kepungkur! Malah wonten surate, sertipikat niku lo!”
Sumirah : “Pak jenenge sertifikat!”
Sumirah
jawil bapake.
Mbah
Wongso : “Nggih ngoten niku!”
Wong
Wadon : “Sabar riyen, mbah!, ngeten nggih, sabin niki sabin
kula, kula tumbas kalih welas tahun kepugkur. Amargi kula merantau, kula ken
nggarap tuyang sing gadhah riyi. Jenenge Prapto. Niki kula mboten merantau
malih. Kala wingi kula madosi Prapto, kabaripun Prapto malah samoun tilar
donyo, mula kula nglacak mriki”
Mbah
Wongso : “ Mboten saged, niki riyin
nggih sawahe Prapto, nig sing tumbas kula!, sampeyan mesthi ajeng apus-apus!”
Mbah
Wongso : “Ngeten mawon kula mboten ajeng
apus-apus. Benjeng Sabtu dicocokke kemawon sertifikate, kula tak sowan ndalem
panjenengan. Nek panjenengan ragu, nyuwun disekseni, perangkat desa, napa
sinten mawon sing ngertos babagan niki”
Dina
sing dipilih kanggo ngrembukaake wis teko. Mbah ngaturi para-para kang dianggep
mangerteni babagan lemah sertifikat. Nang kono enek konco-koncone Mbah Wongso
sing umure sak barakan, ing kono uga rawuh pak rw lan pak rt. Ora let suwi ono
mobil sing melbu pekarangane Mbah Wongso sing kebak tanduran palawija lan sak kiwone omah ana uwit pelem sing dhuwure sak omah . Wog-wong mau podho rembukan nag ngarep omahe Mbah Wongso, ora
wentara suwi sajake rembugan wis rampung, nanging kabeh podho meneng.
Mbah
Wongso : “Pripun Bu?, rak nggen kula to
sertifikat sing asli? La wong dituku nggago dhuwit tenan, mbiyen tak rewagi
adol sapi pirang-pirang arep diaku-aku, mesthi nggen kula sing asli!”
Mbah Wongso katon yakin banget.
Wong
wadon : “Ngeten nggih Mbah. Nikipun
disekseni saking Bapak-Bapak ngertos babagan
niki, babagan sertifikat tibaipun ingkang asli menika e…. e…. gadhahan
kula. Mbah!”
Mbah
wongso : “Pripun !!! Napa leres pak ?”
seng
Sumirah : “Pak !!! eling, Pak !!! pak….”
Sumirah
mbengak-mbengok amargo bapake semaput.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar