KELOMPOK : 7
Anggota : LINA AMARWATI (07)
MEI
KRISNIAWATI (14)
NILA
AYU NINGSIH (21)
OKTA
PIANA (28)
RIDA
YULIANTI (35)
ANGKERING
WIT WRINGIN SEKOLAH
BABAK 1:
Diceritakaken,
ing salah siji desa jenenge desa Suka Maju , ana siji sekolah kang nduwe jeneng
SMK Maju Mundur. Sekolah kasebut iku sisji-sijine SMK kang ana ing daerah
kasebut.
Ing
salah sawijining isuk, nalika bel pertanda mlebu muni ing SMK Maju Mundur, ana
2 murid ingkang paling telat mlebu. 2 murid kasebut yaiku Mei lan Nila.
(suara
pintu kabukak), (Mei lan Nila langsung mlebu kelas tanpa ngucapke salam)
Pak
Ari : “Nduk..Nduk.. Mlebu
kelas kok gak salam to, Nduk?”
Mei
&Nila : “Nopo, pak?”
Mei
: “Kula nopo Cenil, pak?”
Pak
Ari : “Sopo sing omong kowe
mangan Cenil to, Nduk?”
Mei :
“Mboten cenil menika, pak. Nanging Cenil rencang kula, alias Nila, pak.”
(nudingi
Nila ing sebelahe)
Pak Ari : “MasyaAllah.. ealah, Nil..Cenil.
Jeneng Nila kok yo diceluk Cenil to bocah iki?!”
Nila : (mringis) “Hehehe.. Inggih,
pak.”
Pak
Ari :“Wiswis..
Kowebocah 2 lungguho kono! Mbesok teka telat meneh, nggih?”
Mei
& Nila : “Inggih, Pak. Benjing
badhe kula ulangi malih” (ngesem sumringah)
Pak Ari :
“Yowislah,sekarepmu, Nduk.. Nduk.” ( ngusap rai frustasi)
(Mei lan Nila bali datheng bangku piyambake
sedaya)
Sak
rampunge Mei lan Nila lunggah ing bangkune dewe-dewe ing pojok mburi kelas,
kegiyatan sinau diwiwiti. Nanging, 2 murid kuwi malih ribut dhewe ing bangku.
Pak Ari kang dadi guru sing mulang lan wali kelas dekne kabeh, mung ngehela
ambekan. 2 murid mbelinge kuwi tanah rekasa diatur. Pak Ari akhire negur bocah
2 iku.
Pak Ari :
“Nduk.. Nduk.. Kok ora nggatekake piwulang, to? Kowe ngomongna apa nganti
rame dhewe ingmburi ngono?”
Nila : “Hehehe.. wados to, Pak!”
Pak
Ari : (geleng-geleng sirah)
“Kok malah wani karo guru. Ckckck..”
Mei
: “Inggih, mboten
napa-napa nggih, pak? Iiih.. Bapak kok dados kepo?”
Pak Ari : “Mboh. Karepanmu, Nduk. Sing jelas
kowe kuwi ngupadi ngowahi aten-aten
alamu
kuwi. Aku wanti-wanti meneh, ya. Dudu mung kanggo Mei lan Nila sing tanah saka kanane wis bandel.
Kowe-kowe kuwi saiki wis kelas 12. Pirang-pirang wulan meneh kowe arep ngadhepi
UNAS. Luwih becik kowe nggunakne wektumu kanggo sinau. Ben luwih afdol, sisan
kowe dunga marang Gusti Allah. Dadi mengko pas kowe ngerjakne ujian, kowe bisa
lancar ngerjakne. Uga jero ngerjakne soal ujian, kerjakne karo teliti. lakokno
karo jujur lan aja kangge hal sing aneh-aneh.
Teng...Teng...Teng...Teng....
Mei
& Nila : “Pak.. Istirahaaatt!!”
Pak
Ari : “Iyo.. iyo, nduk. Aku
wis krungu. Wis, ndang istirahat kono!”
(Cah-cah
mlayu metu soko kelas)
BABAK 2:
Para
murid ngentekake wektu ngaso kanggo njajan ing kantin. Ora kajaba karo Mei lan
Nila. 2 bocah iku lagi lungguh ing panggon tongkrongane bareng sapirang-pirang
murid. Gerombolan sing nongkrong ing mriku lagi mangan karo ngrumpi. Nganti
Ambar lan Rida nggabung bareng gerombolan iku.
Ambar : “Heh, cah. Kowe ngerti gak wit
ringin ing mburi sekolahane awak dewe?”
Mei : “Oh, iyo. Ngerti aku.
Emange ana apa to?”
Ambar
: “Jare kuwi
angker lho. Enek penunggune!”
Nila
: “Jare sopo kowe ke? Ojo
kemeroh!”
Ambar
: “Iyo.. yo. Jare
Pak Bon ke ben bengi jam 11-12 an ke ana suara-suara ghaib!”
Rida : “Oiyo. Aku ngerti, aku yowis
nate krungu tentang iku. Jarene ke lho ya, lek
awak dewe rono terus njaluk opo wae mesti iso terkabul.”(senyum gaje)
Ambar : “Iyo. Bener sing diomongke
Rida.”(ngempet ngguyu)
Rida : “Nanging lek arep
njalukmrono, kudhu nggowo sesajen.”
Nila : “Dienggo opo, no?”
Rida
: “Mboh. Dienggo persembahan ketoke.”
Ora
let suwi sakbare obrolan tentang misteri wit ringin iku, bel pelajaran muni.
Gerombolan iku padha bubar balik menyang kelase dewe-dewe.
BABAK 3 :
Ing
kelas nalika guru XII APK 3 maringaken pelajaran, Mei lan Nila orang rungokne
pelajaran. 2 murid iku malah ribet ngomongke rumor wit Angker sing disebut
dening Ambar lan Rida
Nila : “Eh, Me. Jarene si Ambar
karo Rida tenanan opo ora ya?”
Mei : “Mboh. Gak ngerti aku.
Soale aku dewe yo durung nate njajal.”
Nila : “Lek tanah pener no, penak
ya?”
Mei : “Penak piye?”
Nila
: “Kowe ke takoke. Wis
diomongi barang kok!”
Mei : ”Diomongi opo? Karo sopo?”
Nila : “Jabang bayii! (mbengok)
Dek mang lho pas ing kantin!”
Mei : “Woiyo! Eling-eling. Lha
awake dewe arep njajal piye?”
Nila : “Tapike, dosa lho!”
Mei
: “Wes to. Gak popo. Dosa
ke dipikir keri.”
Nila : “Tapi ke, awak dewe arep
njaluk opo?”
Mei
: “Yo njaluk ben iso
lulus lan entuk danem dhuwur to! Kan kowe males sinau to?!”
Nila : “Oiyo.. Hehehe(garuksirah)
Koyok kowe sregep wae?”
Mei : “Sekarep. Dadiora?”
Nila : “Lek akuke manute. Njajale
kapan? Engko bengi piye?”
Mei : “Yowis. Ngono’e..”
BABAK 4 :
Ora
let suwi jam dinding nunjukake angka 2. Bel mulih muni. Murid-murid SMK Maju
Mundur padha rame arep mulih. Uga Mei lan Nila sing lagi metu saka kelas.
Bedane, bocah iku ora langsung mulih. Nanging isik nyiapake pepakan kanggo
rencana mengko bengi. Saiki wong 2 kuwi ana ing peken.
Nila : “Arep tuku opo iki, Me?”
Mei : “Tuku sajen lah. Mosok tuku
mpon-mpon?!”
Nila
: “Lha iyo. Sajene ke
opo?”
Mei : “Yo omong bakule to! Kan
luwih ngerti.”
Nila
: “Lha tukune sajen kuwi
sing sebelah endi?”
Mei
: “Wis to.. Menengo. Aku
ngerti panggonane. Cilikan ku dhisik gawene aku melu
mbahku tuku sajen.”
Nila : “Yowis nek no. Ayo ndang
merono!”
Mei
nunjukake dalan menyang bakul sesajen langganane mbahe dhisik. Kios kasebut
uwis ana mbah-mbah kang nunggoni dodolan. Mei lan Nila marani mbah-mbahiku.
Mei
: “Mbah, kula kersa
tumbas sajen.”
Mbah
Ginem : “Yo. Sajen opo?”
Mei
: “Enteni pun sajen
menapa?”
Mbah
Ginem : “Ono akeh wernane. Sajen
Bucalan, Sajen Tarub, Sajen Siraman, Sajen Ngerik, lan
sakliyane. Njalukmu sing endi?”
Nila
: (bisik-bisik) Heh, Me.
Sajene sing endi wi? Jenise kok akeh men?”
Mei
: “Eh, emboh ya. Aku yo
ora ngerti sajen sing endi!”
Nila
: “Lhaa.. Terus sajen
sing endi, Me?! Aku kan ora nate tuku.”
Mei
: “Lha awakku ke mungeruh
panggonane tok.”
Nila : “Lhaa.. Meeeeee. Terus iki
piyee?”
Mei
: “Yowis. Sekarep leh
milihe. Penting nggawa sajen.”
Nila
: “Nggih sampun, mbah.
Kula tumbas Sajen Uncalan kemawon.”
Mbah
Ginem : “Sajen Bucalan, nduk. Sajen kok
dienggo uncalan?! Yowis,tuku piro?”
Nila
: “setunggal mawon.”
Mbah
Ginem : “Yo. Entenono sik. Arep tak
jupukne.” (mlebu kios njupuk sajen sing dipesen mau)
“Nyo, nduk.”
Mei
: “Pinten, mbah?”
Mbah
Ginem : “satus ewue lah.”
Mei
: “Menapa awis banget,
mbah?”
Mbah
Ginem : “Yowis. Khusus kowe tak diskon
malih slawe ewu.”
Mei : “Nggih. Niki, mbah.”
Sakwise entuk sajen, bocah 2 kuwi metu soko pasar arep
mulih menyang omahe dewe-dewe. Ing perjalanan, Mei lan Nila ngrencanakake
kanggo engko bengi.
Nila
: “Engko bengi kumpule
ing endi?”
Mei : “Ngarep sekolah wae. Jam
piro?”
Nila
: “Jam 11 bengi?”
Mei
: “Yowis. Deal ya?”
(ngulurke tangan)
Nila
: “Oke. Deal!” (njabat
tangane Mei)
BABAK 5 :
Wektu
bengine, Mei lan Nila ngumpul ing ngarep SMK Maju Mundur jam 11. Sakbare
nyiapake sesajen lan kaperluan liyane, bocah 2 iku moro menyang mburi sekolah.
Tepate ing ngisore wit ringin sing jarene angker.
Mei
: “Nil, endi sajene ?”
Nila
: “Iki lho.” (nyerahake
sajen nyang Mei. Mei langsung ngekekne sajen kuwi ing ngisore
wit angker iku)
Sawise
ndekek sajen kuwi, dumadakan krungu swara ngguyu kang banter banget.
Penunggu
: “Wa.. Ha.. Ha.. Ha.. Ha..”
Mei
& Nila : “Swara opo iku?!”
(gemeteran)
Penunggu
: “Ono opo kowe bocah-bocah marani
aku? Wa.. Ha.. Ha.. Ha..”
Mei : “Aa.. a.. anu, mbah. kula
badhe....”
Penunggu
: “Arep nyapo kowe?”
Nila : “Badhe.. manthuk, mbahhh.”
(arep mblayu, nanging dicegat karo Mei)
Mei
: “Anu mbah. Ku..kula
gadhah pan.. panjalukan.”
Penunggu
:“Wa.. Ha.. Ha.. Ha.. Ha.. Arep
njaluk panjalukan opo kowe, cah cilik?!”
Mei
:“Ni.. niku, mbah. Kula
badhe nyuwun lulus UNAS kangge danem kang dhuwur.”
Penunggu
:“Wa.. Ha.. Ha.. Ha.. Ha... Menak
iku! Nanging..”
Nila
:“Na.. nanging menap..
pa, mbah?”
Penunggu
:“Ono syaratee. Wa.. Ha.. Ha.. Ha..
Ha..”
Mei
& Nila :“Syarate menapa, mbah?”
Penunggu
:“Kowe kudu nuruti kongkonanku!”
Nila
:“Kengkenan menapa,
mbah?”
Penunggu
:“Aku njaluk parcel buah!”
Nila : “Sakmeniki, mbah?”
Penunggu
: “Ora, sok Jum’at Kliwon bengi! Yo
saiki lah!”
Mei
: “Yah, samanten meniki
toko sampun tutup sedaya, mbah.”
Penunggu
: “Woiyo. Nekno kowe sit up 2x, lan
back up 2x!”
Mei
& Nila : “Nggih, mbah.”
Nila : “Sakmeniki?”
Penunggu
: “Iyo, nduk.”
Mei
lan Nila nglakokake perintahe Mbah-Mbah Penunggu Pohon iku. Sawise nglakokne
kuwi.
Nila
: “Sampun durung, mbah?”
Penunggu
: “Sek kurang! Kok menan men ngono
tok?!”
Mei
: “Lha terus karepanmu napa,
mbah?”
Penunggu
: “Loh.. Kok ngece?! Eneh nduk..
Isik akeh nduk syarate!”
Mei
: “Ampun, mbaaahh..
Uwiiiisss..”
Nila
: “Iyo, mbah. Sakmeniki
waae.. Pleeaaasseee...”
Penunggu
: “Lhaaahh.. kok malah sok-sokan
Basa Inggris kowe?! Ngenyek ye?!”
Mei
lan Nila :“Ngapunten, mbah.”
Penunggu
: “Yowis. Lekngono, aku arep
njaluk..”
Mei
: “Nyuwun ngapunten mbah
saderengipun. Niki sampun badhe enjing.”
Penunggu
: “Yowislah. Dadi, kowe mau arep
njaluk apa, bocah? Hahahha”
Mei : “Niku, mbah. Sekedhap malih kula lan Nila badhe
sowani UNAS. Amargi punika, Kula
badhe
nyuwun supados ngangsal danem ingkang sae uga sangguh mlebet Universitas favorit.”
Penunggu : “Gara-gara kuwi kowe nekani aku?
Wahahaha..Iku menak.”
Mei
lan Nila : “Kepriye, mbah?”
Penunggu : “Kowe saben jam 7-9 bengi sinau mata
pelajaran saka sekolah. Aja lali dunga sek.
Terus, ing kelas kowe bocah 2 aja rame dewe. Garapen PR sing wis
diwenehi gurumu. Lan aja lali sholat 5 wektu.”
Nila : “Lha, mbah. Menawi punika kula ugi sampun
mangertos. Kajawi punika ingkang
langkung gampil menapa, mbah?”
Penunggu
: “Tanah kuwi sing paling gampang. Paling
manjurpisan.”
Mei : “Nikikaken naminipun
konsultasi, mbah. Punapa nyukani saran?”
Penunggu
: “Lha karepan mupiye, hah? Kowe
nantang aku?!”
Mei
lan Nila : “Mbo..mboten, mbah.”
Penunggu
: “Lek kowe orang lakokne apa sing
takomongne mau, kowe bocah 2 bakal tak santet!”
Nila
: “Ampun, mbah.
Inggih-inggih. Kula mangke numindak ake dhawuhani pun.”
Penunggu
: “Yowis. Lek ngono ndang mulih
kana! Wahaha..”
Tibakno,
pakoleh saka nekani wit keramat kasebut GATOT alias Gagal Total. Mei lan Nila
malah diwenehi wejangan sing apik-apik saka mbah panunggu. Amarga kekaronen
ancaman mbah kuwi, Mei lan Nila nglakokake kongkonan mbah panunggu
Wektu
ngedepi UNAS Mei lan Nila bisa nggarap soal kang gampang. Hasile, bocah 2 iku
lulus kangge danem sing apik. Ora eman-eman perjuangan bocah 2 kuwi nglakokake
dhawuhan mbah panunggu. Akhire, Mei lan Nila dadi bocah sing sregep lan pinter.
WEKTU LULUSAN
Ambar
: “Slamet ya, Me,
Nil. Kowe bocah 2 bisa lulus kanggo danem sing dhuwur.”
Mei
: “Hehehe..Iya. Suwun,
Mbar.”
Nila
: “Iyo, Mbar. Matur
suwun, ya.”
Rida
: “Ora eman, ya?”
Nila
: “Eman apa?”
Mei
: “Yo sinaune Nil.”
Ambar : “Heh. Duduk kuwi. Ora eman leh
aku karo Rida nggawe rencana.”
Nila : “Rencana apa?”
Ambar
:
“Hehehe..sakjane, cerita sing tak ceritakne menyang kowe cah 2 iku ora
tenanan.”
Nila : “Lho? Lha kok iso? Kae lho
ana mbah-mbah panunggune tenan!”
Mei : “Iyo..Lha aku’e dadi sregep
sinau yo gara-gara kongkonane mbah panunggu wit iku.
Aku wedhi lek disantet.”
Rida
: “Hehe..orayo. Gak
mungkin kowe disantet.”
Nila
: “Jare sapa? Kowe lho ra
ngerti.”
Okta : “Piye leh ora ngerti? Lha
wong sing ngongkon kowe lho aku.”
Mei
lan Nila : “Ha? Maksude?”
Ambar
: “Dadi asline
mbah-mbah panunggu wit keramat mburi sekolah kuwi jane Rida”
Nila
: “Iyo,no?”
Rida : “Hehe.. Iyo. Aku karo Ambar
sing ngrencanakne iku.”
Mei
: “Lha nyapo kowe
ngrencanakne njebak aku karo Nila?”
Ambar
: “Duduk njebak
yo. Aku karo Resa mek pengen nyadarke kowe cah 2.”
Nila
: “Nyadarke piye? Koweke
malah ngeden-ngedeni lho.”
Okta : “Yo, sorry to. Kan kanggo
keapikan. Salahmu dewe kok dadi murid mbeling eram.”
Mei
lan Nila : “Hehe..sepurane, cah.”
Mei
: “Berarti iki kabeh meng
akal-akalane kowe cah 2?”
Ambar
: “Jane yo ora
mung aku karo Rida tok. Idene iki saka Siti. Siti sing nyritakake tentang
mitos wit keramat mburi sekolah kuwi.”
Okta
: “Berarti kuwi mek mitos tok, ya?”
Ambar
: “Iyo, ketoke.”
Nila : “woalah, cah. Tak kira tenanan. Tapi, matur
suwunya. Lek kowe gak ngrencanakne iki,
paling aku karo mei ora bias dadi bocah sing sregep. Yo gak, Me?”
Mei
: “Yoi, bro.”
Okta : “Sip..sip. Padha-padha kanca
kudhu saling tetulung.”
Ambar : “Ayo, ndang diduduhne hasil
ulangane iki menyang wong tuwane awak dewe. Ben
padha seneng!”
kabeh : “Yuk.. Maree..”
Sak
wise iku, bocah 5 kuwi dadi kanca kang rukun. Padha sregep kabeh.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar